Në gjurmët e epokës muhamedane

 

“Ata që të dhanë besë ty,

 i dhanë besë   Zotit.

Dora e Zotit është mbi duart e tyre…”  

Kreu “Fitorja, 10.  

KREU 48

FITORJA (EL FET’H)

(Periudha e Medines, 29 ajete)

Me Emrin e Zotit Bamirës, Mëshirëplotë.

1. Ne të dhamë një fitore të qartë.[1]
2. Që Zoti të t’i falë mangësitë e mëparshme e ato të mëpasshme, ta plotësojë Mirësinë e Tij ndaj teje dhe të të udhëheqë në udhë të drejtë.
3. Të të ndihmojë Zoti me një përkrahje të fuqishme.[2]
4. Është Ai që zbriti qetësi[3]në zemrat e besimtarëve për t’u shtuar besim në besimin e tyre. Ushtritë e qiejve dhe të tokës janë të Zotit. Zoti është dijeplotë, i urtë.
5. T’i fusë besimtarët e besimtaret në kopshte ku rrjedhin lumenj, të përhershëm në to dhe t’ua shlyejë të këqiat. Te Zoti, ky është sukses i madh.
6. Dhe t’i dënojë hipokritët e hipokritet, idhujtarët e idhujtaret që kanë mendim të keq për Zotin. E ardhmja e tyre është e keqe. Zoti u zemërua me ta, i mallkoi dhe u bëri gati skëterrën. Ç’fund i keq!
7. Ushtritë e qiejve dhe të tokës janë të Zotit. Zoti është i plotfuqishëm, i urtë.
8. Ne të dërguam si dëshmues, përgëzues dhe paralajmërues.
9. Të besoni Zotin dhe të Dërguarin e Tij, ta ndihmoni e respektoni atë dhe t’i thurni Atij lavde mëngjes e mbrëmje.
10. Ata që të dhanë besë ty[4], i dhanë besë Zotit. Dora e Zotit është mbi duart e tyre. Kush e thyen, e ka thyer për vete. Kujt përmbush besën me Zotin, Ai i jep shpërblim të madh.
11. Beduinët që mbetën prapa do të të thonë: “Na penguan malli e fëmijët. Lyp falje për ne!” Thonë me gojë e jo me zemër. Thuaj: “Kush e ka në dorë ndaj Zotit nëse Ai ju do dëmin a dobinë?” Zoti është në dijeni të veprave tuaja.
12. Menduat se Profeti dhe besimtarët nuk do të kthehen më në familjet e tyre dhe kjo u zbukurua në zemrat tuaja. Menduat me mendim të keq, si njerëz në humbje.
13. Mohuesve, atyre që nuk besojnë te Zoti dhe i Dërguari i Tij, u kemi përgatitur zjarrin me flakë.
14. Zotit i takon sundimi i qiejve dhe i tokës; fal me dashjen e Vet dhe dënon me dashjen e Vet. Zoti është falës, mëshirëplotë.
15. Po të dilni për pre, të prapambeturit do të thonë: “Na lini t’ju ndjekim pas”. Duan të ndryshojnë fjalën e Zotit. Thuaj: “Nuk do të na ndiqni. Kështu ka thënë Zoti që më parë.” Do të thonë: “Na keni smirë”. Në të vërtetë ata pak kuptojnë.[5]
16. Thuaju beduinëve që mbetën prapa: “Do të ftoheni te një popull me fuqi të rreptë[6], ta luftoni a të nënshtrohet. Në bindeni, Zoti ju jep shpërblim të mirë[7]. Në shmangeni, siç u shmangët më parë, ju dënon me dënim të rëndë.”
17. Nuk detyrohen i verbri, sakati dhe i sëmuri. Kë i bindet Zotit dhe të Dërguarit të Tij, Ai e fut në kopshte ku rrjedhin lumenj; kë shmanget, e ndëshkon me dënim të rëndë.
18. Zoti qe i kënaqur nga besimtarët kur të dhanë besën te pema[8] dhe ua dinte zemrat. Zbriti qetësinë mbi ta dhe ua shpërbleu me fitore të afërt.
19. Dhe me shumë pre që do të zinin. Zoti është i plotfuqishëm, i urtë.
20. Zoti ju premtoi pre të shumtë, e shpejtoi këtë për ju dhe ua mbajti njerëzve duart prej jush[9]; të jetë dëshmi për besimtarët dhe t’ju drejtojë në rrugë të drejtë.
21. Edhe të tjera ku ju s’keni fuqi, por që Zoti i ka nën kontroll. Zoti është mbi gjithçka pushtetplotë.
22. Edhe sikur mohuesit[10] t’ju luftojnë, do të kthejnë shpinën dhe nuk gjejnë aleat e ndihmëtar.
23. Udhë e Zotit që ka kaluar më parë. Nuk do të gjesh zëvendësim në Udhën e Zotit.
24. Është Ai që i mbajti duart e tyre prej jush dhe duart tuaja prej tyre në luginën e Mekës dhe më pas ju dha mbi ta fitore.[11] Zoti është largpamës i veprave tuaja.
25. Janë ata që mohuan, ju penguan nga Faltorja e Shenjtë dhe nuk i lanë kurbanet të arrinin në vendin e sakrificës. Si të mos kishte burra besimtarë e gra besimtare të cilët ju nuk i dinit, do t’i shkelnit e t’ju binte prej tyre, me pa dije, një krim.[12] Zoti fut në mëshirën e Vet atë që do. Sikur ata të dalloheshin, do t’i ndëshkonim mohuesit me një dënim të hidhur.
26. Ndërsa mohuesit morën në zemrat e tyre valë, valën e padijes, Zoti zbriti qetësinë e Tij mbi të Dërguarin e Vet dhe besimtarët dhe i bashkoi ata te Fjala e Devotshmërisë[13], të meritueshëm për të dhe ithtarë të saj. Zoti është për gjithçka dijeplotë.
27. Zoti ia vërteton ëndrrën të Dërguarit të Tij. Dashtë Zoti, do të hyni në Faltoren e Shenjtë të sigurt, kryerruar e të qethur, pa frikë. Ai di ç’ju nuk dini dhe, veç kësaj, bën një fitore të afërt.[14]
28. Është Ai që dërgoi të Dërguarin e Vet me drejtimin dhe fenë e vërtetë, të triumfojë mbi gjithë fetë. Mjafton Zoti dëshmues.[15]
29. Muhamedi është i Dërguari i Zotit dhe ata me të janë të ashpër me mohuesit dhe të mëshirshëm mes tyre. I sheh të përkulur dhe të përulur me krye në tokë duke kërkuar mirësinë dhe kënaqësinë e Zotit. Shenjë në fytyrat e tyre është gjurma e sexhdes[16]. Ky është shembulli i tyre në Teurat. Shembulli i tyre në Ungjill, një farë që nxjerr filiz, i jep fuqi, rritet e zhvillohet në trungun e vet dhe i gëzon mbjellësit. Me ta, Ai tërbon mohuesit. Zoti u ka premtuar atyre që besojnë dhe bëjnë të mira falje e shpërblim të madh.

Shqipëroi: Salih Ferhat Hoxha

Përgatiti: K.S. Hoxha

---

[1] në Hudejbije (Dhul-kade 6H; mars 628), ku u nënshkrua paqja dhjetëvjeçare me mekasit. Në dukje, në dëmin e myslimanëve, kjo marrëveshje i hapi rrugën përhapjes së Islamit. Pakti i Hudejbijes ishte arritje e shkëlqyer e strategjisë në të cilën i Madhi Zot e drejtoi të Dërguarin e Tij, Muhamedin a.s. gjatë Misionit Profetik.

[2] Nga 1400 vetë në Hudejbije, Profeti do të hynte triumfues në Mekë me dhjetë mijë luftëtarë.

[3] siguri e besim

[4] në Hudejbije.

[5] Gjatë kthimit nga Hudejbija, Profeti iu drejtua judenjve të Khaibarit për shkelje të besës me myslimanët. Beduinët deshin të përfitonin nga kjo.

[6] Sipas komentatorëve: bizantinëve, në kufi me Sirinë. Përballimi i tyre kërkonte forca të mëdha.

[7] fisnik, në parajsë, jo pre lufte

[8] në Hudejbije

[9] Sepse Khaibarit iu prenë udhët për ndihmë.

[10] Këtu: mekasit

[11] Zoti e shmangu gjakderdhjen në Hudejbije.

[12] Sepse në Mekë kishin mbetur shumë besimtarë, gra e burra të paaftë për të emigruar.

[13] La ilahe il-lall-llah, Muhammedun resulull-llah. (S’ka zot veç Zotit, Muhamedi është i Dërguari i Zotit.)

[14] në Khaibar

[15] Në Paktin e Hudejbijes, përfaqësuesi kurejshit nuk pranoi të shkruhej: “Muhamedi, i Dërguari i Zotit” Zoti e dëshmoi profetësinë e tij. Fetë që përmenden në Kur’an, jo paganizmi e besëtytnitë, kanë një direktivë, por Islami e konsolidoi plotësisht besimin në një Zot.

[16] kur falen dhe bien me krye në tokë