Njeriu është krijuar në formën më të bukur nga Zoti dhe si i tillë, kërkohet prej tij që punët t’i ketë të bukura në përputhje me kënaqësinë e Zotit. Njeriu vjen vetëm një herë në këtë botë dhe mundësia për të kryer detyrat e tij i jepet vetëm një herë. Në këtë mundësi të vetme, ai ose fiton ose humb. E nëse kjo mundësi i shpëton nga duart, as e qara dhe as pendesat nuk do të kenë vlerë.
Për të arritur kënaqësinë e Zotit, fillimisht duhet një përkushtim e qëllim i fortë dhe i pastër, pastaj purifikimi nga çdo interes vetjak e nga dëshirat materiale, duke u ngjitur gjithmonë pas idealeve të larta morale e shpirtërore. Një tjetër aspekt i kënaqësisë së Zotit është pranimi me qetësi shpirtërore i çdo vendimi e gjykimi që merr Allahu për ne, dashuria për Të dhe ndërgjegjësimi për të kërkuar e pritur gjithçka prej Tij.
Një njeri që vazhdimisht përjeton aspektin material të ekzistencës së tij, që vazhdimisht interesohet duke u marrë me jetën e tij trupore pa ia vënë veshin asnjëherë zërit të shpirtit dhe ndërgjegjes së vet, do të jetojë më kot, do ta konsumojë jetën e vet pa dobi dhe kurrsesi nuk do të mund të sigurojë rezultatin e siguruar prej njerëzve që e kanë rregulluar jetën e tyre sipas kënaqësisë së Zotit. Që vepra të ketë vlerë, varet nga qëllimi nëse bëhet për hir të Allahut. Hixhreti pa një qëllim të tillë është një shëtitje turistike, xhihadi është dhunë e padrejtësi, haxhi është një udhëtim mashtrues, namazi është fizkulturë dhe agjërimi, dietë. Shndërrimi i këtyre adhurimeve për njeriun në fitimin e kënaqësisë së Zotit, mund të bëhet vetën nëse ato prihen nga qëllimi për adhurim.
Njeriu, çdo veprim që bën duhet ta bëjë duke menduar kënaqësinë e Zotit, duke mos i shkuar nëpër mend asnjëfarë interesi apo përfitimi në lidhje me këtë botë. Kur të ndiqet një rrugë dhe kur të planifikohet një strategji, më përpara duhet të vlerësohet në aspektin e kënaqësisë së Zotit. Nëse përkon me këtë kënaqësi duhet të bëhet, nëse jo, duhet të braktiset. Në terminologjinë Islame ky virtyt quhet sinqeritet. Sinqeriteti është mënyra e jetesës drejt, pastër, larg hipokrizisë dhe çdo gjëje që mund të turbullojë zemrën. Në lutjet tona mund të harrojmë kërkimin e xhenetit dhe mbrojtjen nga xhehenemi, por asnjëherë nuk duhet të harrojmë kërkimin e sinqeritetit. Sepse kjo nuk mund të harrohet. Pa sinqeritet njerëzit jetojnë kot dhe asgjë nuk merr kuptim në mungesë të tij. Profeti ynë porosit: “Kujdes! Në trupin e njeriut është një copë mishi. Po të jetë mirë ajo, i gjithë trupi është mirë; po të prishet ajo, i gjithë trupi prishet. Kujdes, ajo është zemra.”
Sinqeriteti imponon kryerjen e çdo detyre dhe përgjegjësie vetëm duke përmbushur urdhrin e Zotit, duke synuar kënaqësinë e Tij dhe duke e pritur shpërblimin vetëm prej Tij. Në Kur’an thuhet: “Sigurisht që shpërblimi im është vetëm prej Allahut” (Hud, 29).
Çfarëdo veprimi që ndërmerret për hir të Zotit, nuk mund të ndahet në sasi të vogla apo të mëdha, të vlefshme apo të pavlefshme. Një veprim i vogël sa një atom, që kryhet me sinqeritet dhe për hir të kënaqësisë së Zotit, zmadhohet e bëhet shumë i shtrenjtë tek Krijuesi ynë. Një gramë nga veprat e mira që kryhet me sinqeritet, është më e preferueshme se sa një ton nga veprat që kryhen pa sinqeritet. Ajo që është e rëndësishme nuk është natyra e mjetit të përdorur, por përfundimi që ai sjell. Meqenëse përfundimi është kënaqësia e Zotit dhe themeli i punës është sinqeriteti, atëherë ajo nuk është çështje e vogël, por shumë e madhe.
Duke menduar vetveten, “Le ta fitoj unë këtë shpërblim, le t’i udhëzoj unë këta njerëz, le të më dëgjojnë mua ata”, njeriu merr një qëndrim rivaliteti ndaj vëllait të tij, i cili është në një nevojë reale për dashurinë, përkrahjen dhe vëllazërinë e tij. Ai bie pre e egoizmit, anon nga sëmundja e ambicies, humbet gjithë sinqeritetin dhe hap derën e hipokrizisë për veten e tij. Ilaçi i kësaj sëmundjeje është parimi se “kënaqësia e Zotit fitohet vetëm nëpërmjet sinqeritetit” dhe jo nëpërmjet pasjes sukses të madh apo shumë ndjekësve. Sepse këto të fundit janë një funksion i vullnetit të Zotit dhe i përkasin vetëm mirësisë e nderimit të Tij. Ato nuk mund të kërkohen, përkundrazi, Allahu ia jep ato atij që do.
Ne duhet të shikojmë detyrën tonë duke bërë atë që na takon dhe të mos ngatërrohemi me çështjet e Krijuesit. Zoti dërgoi shumë profetë të nderuar, por shumë pak njerëz u besuan atyre. Megjithatë ata morën shpërblimin e pasosur të detyrës së shenjtë të profetësisë. Atëherë arritja e vërtetë nuk qëndron në fitimin e një numri të madh ndjekësish, por në fitimin e kënaqësisë së Zotit.
Ndonjëherë një fjalë e vetme do të rezultonte në shpëtimin e ndokujt dhe si rrjedhojë në kënaqësinë e Zotit. Sasisë nuk duhet t’i kushtohet shumë vëmendje, sepse ndonjëherë të udhëzosh një njeri të vetëm tek e vërteta, mund të jetë aq e kënaqshme për Allahun, aq sa të drejtoje një mijë njerëz. Për më tepër, sinqeriteti dhe bashkimi me të vërtetën kërkojnë që njeriu duhet të dëshirojë që myslimanët të përfitojnë nga njëri-tjetri, cilido që të jetë burimi i përfitimit dhe cilido të jetë personi nga i cili vjen ai përfitim.
Kjo botë është bota e shërbimit dhe jo e shpërblimit. Shpërblimi për punët e mira dhe për aktet e shërbimit jepen në botën e ndërmjetme dhe të përtejme. Meqenëse realiteti është ky, atëherë rezultatet e shërbimeve për hir të Zotit dhe e veprimeve që lidhen me botën e përtejme, nuk duhet të kërkohen në këtë dynja, madje as edhe me zemër. Dhe në qoftë se ato do të jepeshin, le të konsiderohet thjesht një mirësi Hyjnore, duke mos mbetur nën obligimin e njerëzve. Sepse nuk është prej urtësisë t’i këpusim frutat e xhenetit në këtë jetë kalimtare. Asgjë materiale nuk duhet të kërkohet si shpërblim për shërbimin fetar, me qëllim që të mos humbasë sinqeriteti. Parë në këtë këndvështrim, çdo vështirësi, mundim dhe fatkeqësi në shërbim të kënaqësisë së Zotit, është e këndshme dhe pa u ankuar të falënderojmë Allahun duke thënë: “El hamdu lilahi ala kuli hal” – Lavdi Zotit në çdo gjendje qofshim.
Njeriu nuk duhet të jetë posaçërisht ambicioz, i pangopur, tepër kërkues, tepër i dhënë dhe i pasionuar pas diçkaje. Edhe kjo botë, edhe bota e përtejme Allahut i përkasin. Disa herë, humbjet në këtë botë bëhen shkak për fitime në atë botë. Zoti të merr këtu e të jep atje. Ndërkaq, ne nuk mund ta dimë se çdo të na japë si kundërvlerë të atyre që na ka marrë dhe se me ç’surpriza do të përballemi. Në suren “Duha”, Profetit i thuhet drejtpërdrejt duke ia bërë të ditur se bota e përtejme është më e dobishme se kjo e para. Atëherë, kur e fundit qenka më e dobishme se e fillimit, pse duhet të mërzitemi për humbjet?! A nuk duhet të falënderojmë e të gëzohemi duke menduar fitimin e nesërm?
Bëhet e qartë se “e dobishmja është ajo që ndodhet në zgjedhjen e Zotit”. Duhet që të jemi dakort me atë që ka shkruar dhe ka miratuar Zoti. Kjo është një shprehje e tillë kënaqësie para Allahut, e cila mbart brenda saj shumë hollë kuptimet e adhurimit, nënshtrimit, sinqeritetit dhe principialitetit. I dërguari i Allahut na ka mësuar një lutje për ta kënduar në mëngjes e mbrëmje: “Jemi të kënaqur me Allahun, Zotin tonë, me Muhamedin, profetin tonë dhe Islamin, fenë tonë”. Meqë jemi të kënaqur me të gjitha këto, le t’u bindemi atyre dhe me gjithë qenien tonë të jemi dakort me Zotin dhe me atë që pëlqen Ai. Më e bukura dhe më e mira e të gjithave është ajo që bën Allahu. Jo dëshira jonë, por e Zotit, jo kërkesa jonë, por e Zotit…
Ajo që mbetet të themi është: Duro ndaj sprovave me një durim të bukur. Besoji Allahut dhe mbështetu tek Ai. E vetmja monedhë e vlefshme në botë e në përjetësi është fitimi i kënaqësisë së Tij. Kërkoje Zotin dhe përpiqu ta gjesh Atë. E kur ta gjesh, bjer në sexhde, vëre ballin në tokë dhe falëndero sa të jesh gjallë.
Dorian Demetja
