Bekimi dhe Fatma sapo kishin dalë nga dera e shkollës, kur më t’ia filloi një shi i madh, me pika të dendura e të shpejta.
Shiu në fillim ia nisi me vrull; binte si me gjyma, por kjo nuk zgjati shumë. Më vonë pikat nisën të binin më shtruar, por gjithsesi pareshtur.
Shiu mbase mund të zgjaste ashtu deri në mbrëmje, ku i dihej?!
Kurse nxënësit duhej të iknin në shtëpi, jo për gjë, po i kishte marrë uria dhe etja.
Bekimi nuk kishte çadër, ndërsa Fatma kishte çadrën e vet, por edhe të mamit, e cila, kush e di se përse nuk kishte ardhur ta merrte me vete të bijën atë ditë. Mbase i kishte dalë ndonjë problem i rëndësishëm në punën e vet.
– Ti, Bekim, merre çadrën e mamit, kurse unë do të mbaj timen, – tha Fatma dhe e ndihmoi shokun ta hapte atë më lehtë. Bekimi u gëzua dhe e falënderoi nga zemra shoqen, duke u skuqur pakëz në fytyrë nga kënaqësia e pranimit të mirësisë njerëzore.
Rruga për në shtëpi ishte e gjatë, deri në anën tjetër të qytetit, ndërsa urbanët ishin plot e përplot me njerëz. Kështu që shokët vendosën ta bënin rrugën në këmbë.
Aty nga mesi i rrugës shiu pushoi, por filloi një shi tjetër i çuditshëm dhe krejt i papritur. Ishte shiu i fjalëve të Fatmës, gjithë lëvdata e mburrje:
– Çadra e mamit është e mrekullueshme. Ajo të mbrojti për bukuri, Bekim, apo jo?! Ajo është e lehtë dhe shumë praktike. Mbi të ranë me miliona pika shiu dhe ajo as që u bë merak fare. E pe sa bukur e përballoi gjithë atë shi të dendur e të ftohtë?! Të mbrojti për bukuri. Po të mos ishte ajo; bobo ç’do të bëhej?!
– Ashtu është, – mezi foli djaloshi, si i zënë në faj. Bekimi se ç’kishte ndër mend të tregonte një gjë interesante nga mësimi i matematikës, lëndë të cilën ai e kishte shumë për zemër, po ku pushonte goja e Fatmës?! Ishte kurdisur e shkreta vajzë dhe prit të pushonte.
– E pe, apo jo?! – e ngriti zërin sërish Fatma. – Po të mos ishte çadra e mamit, ti do të ishe lagur e bërë qull. Rrobat do të të ishin bërë për t’i shtrydhur, pale çanta me librat.
– Ashtu vërtet…, – pëshpëriti sërish Bekimi dhe ngadalësoi hapat, i mërzitur nga gjithë ai lumë fjalësh, që i kishin ngjarë si pështymë.
– Kjo çadër të shpëtoi nga ai rrebesh i madh. Po të mos ishte çadra e mamit, ti nuk kishe çfarë të bëje… Mund të bëheshe për në spital. Nga e ftohura prej shiut shumë veta kanë përfunduar në Sharrë. Larg qoftë!
Bekimi po gjykonte me vete se si mund të bëjë fir e mira që i bën tjetrit, duke ia ngojosur pa pushim atij këtë të mirë. I vinte vërtet keq për këtë gjë. Prandaj vendosi me vete që t’i jepte një mësim të mirë Fatmës mburravece. Ndërsa vajza fliste e fliste pandërprerë, ai ndërroi rrugë dhe pas pak minutash të dy hynë në oborrin ku gjendeshin pishinat e qytetit, te Kompleksi Sportiv.
– Paskemi ngatërruar rrugë… – ia bëri vajza dhe u mat të thoshte përsëri diçka për çadrën e mamit. – Dëgjomë mua, çadra…
– Më prit pak, – i tha Bekimi dhe pasi la çantën përtokë, u hodh me gjithë rroba në pishinën e mbushur plot me ujë. Ai notoi për një kohë të shkurtër, pastaj u kthye sërish pranë vajzës. Kullonte krejt, por nuk mërdhinte, se uji ishte i ngrohtë dhe moti ishte bërë i nxehtë nga dielli që nxehte fort dhe ndriste qartë.
Fatma mbeti për një çast gojëhapur. Bekimi u mundua ta shihte në sy, por vajza nuk e ngriti dot drejt vështrimin. Diçka filloi të kuptonte.
– Hë, – ia bëri djaloshi dhe qeshi. – Tani, ç’do të thuash?! Po të mos ma kishe dhënë ti atë çadrën e famshme të mamasë, do të isha lagur më shumë se kaq?! Si thua, Fatma?!
– Jo, po… unë…, – belbëzoi si nëpër dhëmbë Fatma e turpëruar.
– Epo, tani zëre se nuk ma ke dhënë fare atë çadrën e mamasë. Jemi të larë, besoj?! – tha Bekimi dhe filloi të shtrydhte ngadalë rrobat e qullura. – Dhe mos më fol më për të, kupton.
– Më fal, Bekim! – tha Fatma dhe nuk ia lëshoi shokut çantën e tij të librave. Pesha e çantës së shokut sikur e ndihmonte të largonte gabimin që kishte bërë duke folur aq shumë për atë çadrën e shkretë.
– Unë nuk desha të të fyeja, Bekim. Se si më hipi kështu, të lëvdohem për të mirën që të bëra, as vetë nuk po e kuptoj. Lëvdatat e tepërta paskan qenë pjesë e shejtanit. Më lejo të ecim së bashku, të paktën. Gabova pa dashje. Më fal.
Ata vazhduan të ecnin tok edhe atë copë rrugë që kishte mbetur. Fatma e mbante kokën ulur dhe sa nuk ia plaste të qarit nga inati i madh për veten, që i ishte grumbulluar në gjoks.
E kuptoi pakëz me vonesë që e kishte tepruar në përmendjen me tepri të së mirës që i kishte bërë Bekimit. Atë gabim nuk do ta përsëriste më kurrë.
Hysen Kobellari
